Vandaag ga ik het hebben over de evolutie van de sok.
Nee, wacht even, het wordt best leuk en vooral ook erg interessant.

Ik begin even op een zijspoor: Voordat ik naar de USA vertrok was ik altijd een heel lief, braaf meisje. Niet dat al m’n verstand ingeleverd werd bij de douane maar na aankomst in Aspen werd er vooral de eerste jaren flink gefeest.
Ik kwam in Aspen in een tijd dat de hippiebevolking gezelschap kreeg van de (multi) miljonairs. Dat ging toen nog heel goed. samen en leverde interessante feestjes op. Naast de vaten bier stonden kratten Crystal champagne en tussen de houten bakken chips stonden zilveren schalen met cocaïne. Nou heb ik van dat laatste nooit gesnoept, niet al m’n verstand was verloren gegaan, maar de marihuana sigaretten werden gerookt als bij ons in Nederland de shag. De sigaretjes gingen van hand tot hand.

Ik leerde op 1 van die feestjes een leuke jongen kennen, die me na een paar dates uitnodigde voor een romantisch avondje bij hem thuis. Hij speelde piano en in zijn cabin aan de rivier stond een vleugel die bijna de hele ruimte innam. Hij had heerlijk gekookt, netjes de tafel gedekt en zou daarna een muzikale show weggeven op de piano.
De plannen waren goed. Hij maakte echter een cruciale fout door mij een pretsigaretje aan te bieden voor het eten. Tevreden keek ik om me heen tot mijn blik bleef steken op de sok. Tot mijn grote vreugde kleefde er ongeveer een meter van de grond een grote witte sportsok, maatje 48, tegen de muur.
Die arme jongen had de avond daarvoor in grote haast z’n sokken uitgetrokken en weggeslingerd. Voor mijn bezoek heeft hij snel alles van de grond opgeraapt  en totaal de sok over het hoofd gezien die zich vastberaden tegen de muur had geklemd.
Dit bezorgde mij zo de slappe lach dat die de hele avond niet meer overging. Weg romantiek. Weg relatie.

Zo’n slordige 1,5 miljoen jaar geleden liep de eerste “moderne mens” op aarde. Daarvoor waren er al wel wat beesten geweest die op ons leken, maar blijkbaar hebben ze uitgevogeld dat de mens waar wij nu het meeste op lijken ongeveer 1,5 miljoen jaar geleden over de aarde struinde. Op zoek naar voedsel.
Pas in de 8e eeuw voor Christus werd de sok uit gevonden.
Ik lieg het niet. Dit betekent dat 100.000enden jaren onze voorouders op blote voeten hebben rondgedarteld. Ze zullen wel wat aan hun voeten hebben gebonden wat dienst moest doen als schoen maar lekkere warme sokken kenden ze niet.
Dan te bedenken dat er ook nog een ijstijd of 2 voorbijgeschoven is in die tijd en ik voel me erg verbonden met mijn oerzusters.
Het is een bekend feit dat vrouwenvoeten altijd een paar graden kouder zijn dan mannenvoeten. Dus kun je je voorstellen dat je na een dag over sneeuw en ijs gesjokt te hebben je gezellig ’s avonds onder je berenvel je koude poeties liefdevol tegen die van je man aan wilt vleien. Volgens mij is daar de evolutie even gestopt want ik denk niet dat de reactie van de kerels in onze tijd iets veranderd is van die van hun voorvaders…

Dus uiteindelijk, zo’n 8 eeuwen voor Christus was er een slimme Griek die bij zichzelf dacht: Genoeg is genoeg! Ik ga een soccus ( ja, Griekse naam voor sok) uitvinden.
Hij pakte een lap stof en maakte er een soort zak voor je voeten van.
En dat is het in feite nog.
In eerste instantie was de sok vooral bedoeld om de voeten warm te houden. Totdat er op een mooie, maar bloedhete dag een paar Romeinen met zweetkakkers in hun sandalen de lange weg naar het viaduct afsjokten en tegen elkaar zeiden: De sok gaat ook ’s zomers aan- zo glijden we niet uit onze sandalen.
Zo is de beruchte sok in sandalen ontstaan.

Echt waar! De feiten zijn vaak leuker dan alles wat je erbij fantaseert.

OK. ik geef toe dat vooral in de laatste jaren fabrikanten op zoek zijn om de sok op te leuken. Er worden tenen aan gebreid, allerlei strikken, knopen en kantjes verzonnen.
Maar na een paar wasbeurten blijft er toch een soort zak voor je voeten over.
De sok is hier overigens zelf ook zeer ontevreden over. Die probeert dan ook al tijden te ontsnappen. Hoe vaak stop je 2 sokken in de wasmachine en hou je er maar 1 over? Dat bedoel ik.

Ik doe hierbij dan ook een vriendelijk maar dringend beroep op alle uitvinders:
Het is hoog tijd voor de volgende evolutiestap van de sok.
Mijn verwachtingen zijn hoog!

Communicatie

In deze wereld van steeds snellere communicatie verbaast het me dat we vaak niet weten hoe we met elkaar mogen communiceren.
Kortaf, onvriendelijk, snauwerig…Alsof we elkaar al van te voren niet aardig mogen vinden. Een veel gehoorde klacht is dan ook dat de service tegenwoordig ver te zoeken is. Hoe verfrissend is het om een bedrijf te vinden dat nog “ouderwetse” service biedt.

fairlingo

Zoals u wellicht weet ben ik de laatste maanden druk bezig een nieuwe carriere op te bouwen. Als vertaalster/schrijfster. Daar komt best heel veel bij kijken. Alle tips zijn daarom meer dan welkom. Ik was dan ook heel blij met de tip van een vriendin om eens de site van fairlingo te bekijken.

Vertaalbureau Perfect

Een nieuw, en voor zover ik weet uniek, concept voor vertaalwerk. Ontstaan uit het bekende Vertaalbureau Perfect, geleid door dhr. Sam van Gentevoort.
Waarom is fairlingo uniek? Vooral vanwege de aanpak. Zakelijk maar zeer betrokken. Vriendelijk en enthousiast.

Kracht van fairlingo

Een tekst mag je nooit letterlijk vertalen. Dan kun je er net zo goed een vertaalmachine achter zetten. De kunst is om de inhoud opnieuw te schrijven in een andere taal. Maar wel zo, dat er niets van de oorspronkelijke betekenis verloren gaat.
Je kruipt als het ware in het hoofd van de opdrachtgever.
En hier komt de kracht van fairlingo om de hoek kijken. Door de persoonlijke aanpak blijft de klant heel nauw betrokken bij het vertaalproces.

Luisteren

Een van de belangrijkste vormen van communicatie is luisteren. Dat lijkt logisch, maar helaas gebeurt het veel te weinig. Hoe vaak heb ik  een schriftelijke vraag gesteld om daarop een vage verwijzing te krijgen of, nog erger, een antwoord wat in de verste verten niets te maken had met mijn vraag.

Vakkundig

Ik kan u verzekeren dat dit absoluut niet het geval is bij fairlingo.
Als beginnend vertaler stel ik liever vragen dan dat ik in het wilde weg maar wat ga zitten proberen. Iedere keer werd daar zeer geduldig, uiterst vriendelijk en vakkundig op gereageerd. Heel prettig. Een succesvol bedrijf weet dat het belangrijk is een open communicatielijn te houden met opdrachtgevers en werknemers. Fairlingo is in dit opzicht meer dan geslaagd.

Uitnodiging

Ik nodig u van harte uit de site te bekijken. Uw tekst krijgt alle aandacht en respect die het verdient.
Als vertaler hoop ik nog heel veel mooie opdrachten te mogen doen bij fairlingo.

Voor meer informatie:
www.fairlingo.com
www.Vertaalbureau-Perfect.nl

Familiekwaal

Al sinds heel jonge leeftijd hebben de dagen van de week voor mij een kleur.
Toen dit enige tijd geleden ter sprake kwam gaf mijn nicht aan precies hetzelfde te doen. Hoe grappig! Zou het een familiekwaal zijn of hebben meer mensen deze gewoonte? En waarom? Misschien wel omdat wij met zintuigen uitbeelden. In ons geval met kleur, maar het zou me niet verbazen als mensen ook een geur hebben bij de verschillende dagen van de week.

Kleuren van de week

Woensdag heeft bij mij de kleur rood. Donderdag is groen, vrijdag duidelijk paars.
Zaterdag krijgt bruin, zondag oranje en maandag is blauw.

Ik weet het: Ik heb dinsdag overgeslagen.
Dinsdag krijgt van mij geen kleur. Ik ga het proberen uit te leggen. Dinsdag is net geen wit, net geen geel, net geen groen of bruin.
Het hangt er allemaal een beetje tussen in. Net als de dag zelf. Dinsdag hangt er een beetje bij. Hij mag meedoen in de week, maar niet van harte.

Dagen van de week

Zaterdag en zondag zijn fijne dagen. Lekker weekend en ook al moet je werken er hangt een weekend sfeer. Iedereen is vrolijk. Er worden bloemen gehaald, afgesproken met mensen die je leuk en lief vindt,  lekker gegeten. Vroeger aten we makkelijk op zaterdag wat meestal patat of pannenkoeken of soep met een lekker broodje betekende, voor ons kinderen feest. En zondag kwam er “zondagseten” op tafel. Net even wat anders dan door de weeks.

Maandag is het begin van een nieuwe week en in plaats van een maandaghumeur heb ik deze dag altijd een fijne dag gevonden. Een nieuw begin, een uitdaging. Zin in de nieuwe week!
Woensdag breekt zo lekker de week. Als kind werd er iedere woensdagmiddag naar de bibliotheek gegaan. Boekjes uitzoeken en dan lekker thuis lezen met een schaaltje chippies en een kopje thee. Gezellig, knus. Of er waren verjaardagsfeestjes. Zoiets blijft hangen voor de rest van je leven.
Donderdag had vooral altijd een avond om naar uit te kijken. Een avondje naar de grote stad want alle winkels zijn op donderdag open. Naar de film. En/of een club. Echt waar, de meeste leuke vrijetijdsclubs zijn op donderdagavond! Kijkt u het maar na. Voor mij betekende dit de laatste jaren t’ai chi en qi gong een hele donderdagavond lang. Heerlijk.
En vrijdag, misschien wel de allerleukste dag van de week. Afronden (op kantoor met een borrel) waar je mee bezig was en dan het begin van een weekend. Vol met plannen en opwinding. Ook de eerste dag van een weekendje weg.
Ik weet het: Ook hier heb ik de dinsdag er even tussen uit gelaten.

Arme dinsdag

Arme dinsdag. Ik weet niet wat ik met je moet. Als het aan mij had gelegen had ik je uit de week gehaald. Maar je zit er nu eenmaal in en ik moet het met je doen. Jij kan er ook niets aan doen dat je er zo bij hangt. Dus het spijt me. Ik heb m’n best gedaan je leuk te gaan vinden door de jaren heen. Maar je blijft voor mij een kleurloze klunsdag.

Blij dat het morgen weer rood is.

Het is dat iemand in ons gezelschap een fietslampje nodig had anders was ik er glad voorbij gelopen.
Verscholen tussen alle wereldketens lag daar een heel klein ouderwets winkeltje.
Zoals de Amerikanen zo goed omschrijven: Een echte “mom and pop store.”
Zo’n beetje de grootte van mijn woonkamer.
Er ging een ding-dong bel af toen we de winkel instapten. Meneer stond in zijn stofjas trots achter zijn toonbank. De deur naar de keuken stond open, zodat wij een prachtig uitzicht  hadden op zijn vrouw aan de wiebelige keukentafel. Zij zat in een zeer zwaar, zwart boek alle cijfers op te tellen.

Gelijk schieten mijn gedachten terug naar mijn eerste boodschap voor m’n moeder. Ik was 4 jaar en ging naar de kruidenier op de hoek, achter de grote boom. Hij vouwde voorzichtig het boodschappenbriefje uit m’n kleverige hand, vulde m’n mandje en schreef het bedrag in net zo’n zwart groot boek.
Die boeken bestaan dus nog.

Maar, zoals het hoort, kwam mevrouw direct vanuit de keuken aangeschuifeld met, jazeker, een heuse snoepjestrommel. Voor haar gasten. En wij werden niet teleurgesteld toen de deksel opgetild werd: van krijtdrop tot ulevellen.
Ondertussen liet meneer trots zijn voorraad zien. Terwijl de keuze al snel gemaakt was kwam hij met nog meer dozen. Pas toen elke doos open en de inhoud vergeleken was, was meneer tevreden.
Om een voorbeeldje te noemen: ik heb nog nooit zo’n enorme voorraad fietsbellen bij elkaar gezien.
Gelukkig hadden we gevonden waar we voor kwamen want je kunt onmogelijk de winkel verlaten met alleen een dropveter achter de kiezen.

Later dacht ik dat dit winkeltje nou echt thuis hoort op de Zaanse Schans. En daar schrok ik van. Is het al zo triest dat we dit soort winkeltjes als souvenir zien.? Dat het nog zo weinig voorkomt dat ik het al gelijk in een openlucht museum wil plaatsen?

Mijn vriendin heeft ook zo’n winkeltje. Nee, niet met fietsbellen maar met tabak. En tijdschriften, kaarten, alles wat er bij hoort  en in haar (kleine) winkeltje past.
OK- het zwarte boek ontbreekt en is vervangen door een computer maar voor de rest stap je ook even het verleden in. Haar winkel staat in de dorpskern.
Beter nog: Het IS de dorpskern.
Rokers en niet-rokers komen hier allereerst om hun verhaal te doen. Facebook in het dorp is niet nodig. Zij weet als eerste wie er een steenpuist heeft, wie er vanavond spruitjes eet en wat de overbuurman van de slager gebeurd heeft voor zijn oude kastje.
Zo blijf ik- ook al ben ik al jaren weg uit het dorp- toch op de hoogte.
“Zat die of die niet bij jou in de klas op de kleuterschool? Hij/zij heeft er een kleinkind bij.”……

Ik zeg u lieve mensen, dit soort winkeltjes mag NOOIT verloren gaan!

Natuurlijk kun je bij de grote supermarkten en winkelketens bijna alles kopen wat een mens nodig heeft. Om maar te zwijgen over internet. Maar mede-leven is niet te koop!

Oh enne, mijn vriendin heeft ook een snoeptrommel…….

I’m not a photographer.
Never have been, never will be.
I’m not patient enough, like my sister, to roam wet and cold fields at 4 am just to take a picture of a little creepy crawly thing.
Plus, I’m lazy. When I’m on vacation there’s always somebody there willing to take hundreds of pictures to share back home.

A few years ago I was in India. For the first time in my life I felt the urge to take all my impressions home. Especially all its contradictions.
The beautiful, veiled women, their dark eyes conceiled. Submissive, but at the same time brimmingly provocative and sexy whenever you could catch a glimpse.
Men strutting around, all cocky and macho. Little kids, their wide smiles open and curious-shyly touching my arms and legs to see if my skin felt the same as theirs.
The colors, the spicy scents, the noise, the chaos, the traffic, even the pungent smell of rotting garbage everywhere. I wanted to capture it all.
My pictures didn’t even come close to show what it was like for real….

Try again in the back country.
Where it’s quiet.
No such luck.

Still, there is one picture I will always carry with me for as long as I live.
I don’t ever have to look at it again to know every detail.
I never felt the need to take pictures of the extreme poverty in India.
But there was something very moving about an old goat desperately trying to find one more little bite to eat before it would collapse. Just before I wanted to take the picture a little 7 year old boy showed up.
He couldn’t believe his luck. This rich lady wanted to take a picture of HIS goat.
Proudly he put his skinny arm around the goats’ neck and beamed his gap-toothed smile at the camera. He had never before felt this honored in his life.
Neither have I.

It’s unlikely we will ever meet again.
Still he taught me a valuable lesson.

Some memories cannot be held in my hand.
They will be forever locked in my heart.