Auteursarchief: ellensommer

Groene vingers

Geplaatst op door

Mijn flatje heeft twee piepkleine balkons. Aan de achterkant en aan de voorkant. Ik ben er ontzettend trots op en blij mee. Jammer genoeg heb ik geen tijd voor een grote tuin, want ik hou van tuinieren. Dus moet er zoveel mogelijk op de balkons gestouwd worden. Allereerst planten in bakken en aan haken. Achter mag een bloemenzee worden, voor heb ik meer zon en is geschikt voor een groenten- en kruiden balkon.

Groene vingers

Mijn vingers zijn vaak blauw. Dat komt omdat mijn pen lekt en ik schrijf. Buiten de blauwe kleur kunnen ze allerlei kleuren aannemen, behalve groen. Ik heb het geprobeerd. Wat heb ik het geprobeerd! Ik heb er heel veel voor over om groene vingers te kweken, maar helaas. Tot nu toe zonder enig succes.

Voorbereiding

Vorig jaar had ik me goed voorbereid. Ik had allerlei tijdschriften gekocht en gegoogeld wat ik wanneer zou moeten planten. Vooral voor een moestuintje is dat belangrijk. Ik moest verticaal, las ik. Anders hadden de planten niet genoeg ruimte op mijn balkonvloer. Dus de hoogte in. Ik had iemand zo gek gekregen een prachtige tafel/kast in elkaar te timmeren, waar mijn plantjes steun hadden om tegen de muren op te klimmen.

Hilariteit.

De meeste zaadjes bleven zitten waar ze zaten. Een enkele slaplant stak z’n bladeren boven de grond om dan direct door te schieten naar een plant van 2 meter. Vrienden hoeven maar met hun vingers te knippen en er staat een moestuin waar de hele straat een jaar van kan eten. Prachtige bloementuinen die zo in een chique tuinblad passen, schieten uit de grond om mij heen. Ik kan nog geen kleine salade voor 1 persoon bij elkaar groeien.

Verwend

Ik ben er achter waar het door komt. Ik verwen mijn kruiden en groenten planten te veel. Ze krijgen allereerst biologische potgrond. Dan zet ik ze, precies zoals aangegeven in alle regels, zoveel centimeters uit elkaar. Beetje water iedere dag. Niet te veel, niet te weinig. Hetzelfde geldt voor zon en schaduw. En ik praat. Ik heb hele gesprekken. In een toon waarop je tegen dieren en baby’s praat. Zachtjes en teder. Ik zing zelfs.

Bloemen

Reageren bloemen anders? Welnee. Terwijl ik de dode bloempjes eruit haal en ze intussen zacht maar stevig aanmoedig geven ze mij antwoord door hun kopjes te laten hangen. De bladeren hangen al slap langs de steel. Ik beloof ze extra voeding speciaal voor bloemen op het balkon, maar niets.

Nooit opgeven

Toch blijf ik ieder jaar weer proberen. Vorige week zaterdag stond ik weer enthousiast met mijn armen halverwege in de potgrond. Nu gaat het me lukken. Mijn bakken zijn gevuld, met nog net geen dode planten, mijn sfeerverlichting hangt, mij bistro setje staat tussen al dit moois. Ik zit er iedere vrije, droge minuut. Pakken wat ik pakken kan. Ik heb vele complimentjes gekregen van de buren. ‘ Het is net een Italiaans balkon, oergezellig.’ Nog wel. Ik blijf zingen en praten, misschien gaan mijn planten me ooit begrijpen.

Superhelden

Geplaatst op door

IN VERBAND MET HET STARTEN VAN MIJN EIGEN BEDRIJF: TEKSTBUREAU ELLEN SOMMER, HEB IK DE VOLGENDE SUPER VERHALENACTIE VOOR JE…

IEDERE VRIJDAG EEN NIEUW VERHAAL OP JE E-MAIL: HERKENBAAR, MINDFUL, HUMORISTISCH, GEZELLIG EN LEKKER LEESBAAR. MIJN VERHALENACTIE: 52 WEKEN VOOR EEN TIENTJE PER JAAR! IK ZEG: DOEN!

STUUR ME EEN MAIL NAAR TEKSTBUREAUELLENSOMMER@GMAIL.COM

Superhelden

We kennen het allemaal: spanning. Spanning is niet per definitie slecht voor ons, als het maar geen stress veroorzaakt. Want hoe ga je daarmee om? Nee, niet schrikken, ik ben niet de zoveelste ‘goeroe in mijn vrije tijd’. Ik weet ook niet de antwoorden waar iedereen krampachtig naar zoekt. Een vriend zei het zo treffend: ‘ Ik word helemaal stapel gestresst van al die antistress zelfhulpboeken. Hoe meer ik lees, hoe meer ik erachter kom dat ik het toch allemaal fout doe.’ Juist. We hollen met z’n allen naar de yoga, de mindfulness, de ontspanningscursussen. De new-age boeken over hoe je jezelf kunt verbeteren en nu eindelijk gelukkig kan worden, verkopen als chips. (Ik hou niet zo van koek.) Zou het dan eindelijk deze keer wel lukken? Word ik nu die superman of supervrouw die ik moet zijn? Ik wil niet negatief doen, maar ik zeg je nu vast: nee. We moeten, we moeten en we moeten nog meer. Genoeg!

Natuurlijk is dat gemakkelijk gezegd. We komen allemaal in situaties waarin je iets moet. Het kan zijn dat je ergens geen zin in hebt. ‘Dan maak je maar zin,’ zei mijn moeder vroeger altijd. Gek genoeg werkt dat vaak. Even zin maken om de afwas te doen, zet een muziekje op, want je

moet het jezelf wel leuk maken en voor je het weet is het nare klusje klaar. Dan zijn er dingen waar je tegenop ziet, die je echt niet wil maar die moeten. Ik denk aan een bezoek aan de tandarts. Die van mij is een hele lieve, maar het kost me altijd veel moeite een afspraak te maken. Ik wil niet, maar ik moet. Anders heb ik straks een slecht gebit en dat wil ik helemaal niet. Prioriteiten.

Maar de lastigste vind ik, is als je ergens vreselijk tegenop ziet, terwijl het één van de leukste dingen is die je doet. Mijn neefje van vier jaar zit met een bedrukt gezichtje aan de ontbijttafel. Hij heeft net twee weken vakante gehad en moet nu weer naar school. Hij vindt school ontzettend leuk. Hij heeft veel vriendjes en er is speelgoed dat hij thuis niet heeft. Zijn juf is lief, maar zij krijgt een baby’tje en nu heeft hij even een andere juf. Hij kent z’n nieuwe juf al een beetje, want het is de moeder van een vriendje. Hij vindt haar ook lief. Waarom doet z’n buikje dan zo raar? Dapper loopt hij aan de hand van zijn moeder het schoolplein op. Als zij hem vraagt of het een beetje gaat, antwoordt hij: ‘Ja, want ik ben nu Spiderman. En Spiderman is nooit bang. Dus als ik Spiderman ben, dan ben ik ook niet bang.’ Hij vond de held in zichzelf.

Mijn buikje doet ook raar terwijl ik dit schrijf. Schrijven is het allerleukste wat ik ken. Het is niet alleen een hobby, het is mijn leven. Waarom dan dat rare gevoel in mijn buik? Omdat ik weet dat ik dit met jullie ga delen. Dan gaat het de wijde wereld in. En natuurlijk ben ik net als iedereen:

dan moet het wel perfect zijn. Dan moet iedereen het leuk vinden. Iedereen moet enthousiast vertellen hoe leuk Ellen schrijft, want alleen dan kan ik doorgaan met mijn leven als schrijver. Moeten, moeten, moeten…

Vind ik mezelf dan zo belangrijk? Waarom neem ik mezelf zo serieus? Als dit een flop wordt, vergaat de wereld dan? Mag ik het dan nog een keer proberen? Heb ik geen superheld? Waar is die held met wie ik me kan identificeren? Er zijn toch mensen die een voorbeeld voor mij zijn? Jazeker. Ik heb stapels schrijvers die grote voorbeelden voor mij zijn. En die enorm onzeker zijn. Zelfs nog na een aantal best-sellers. Als ik hun onzekerheid leer kennen, zijn ze dan ineens geen superhelden meer? Nee, integendeel. Ze worden me nog meer dierbaar. Ik kan me identificeren en vind het ergens nog wel interessant en zelfs charmant, als ik met kromme tenen een interview zie of lees, waarin ze volkomen ‘afgaan.’

Als je volwassen wordt, dan begrijp je dat juist superhelden dingen doen die anderen niet doen. Dat ze er voor kiezen een buitenbeentje te zijn. Kom ik in het echt de Hulk tegen dan zal ik niet gauw gezellig een kopje koffie gaan drinken met zo’n groot, groen geval. Ondanks al mijn overtuigingen dat ik niet discrimineer. Ik laat de kans liggen en mijn neefjes zullen mij niet begrijpen. Dat was een aantal jaren geleden anders toen ik in Los Angeles kwam en bij the Theatre allerlei levensgrote poppen zag, waarmee je op de foto kon. Omdat ik wist dat mijn oudste neefje (toen 5, nu 11) een grote fan van ‘Mario’ was, heb ik me laten fotograferen met die poppenheld. Bij het zien van de foto was ik ook gelijk gestegen tot ‘supertante’ . Ik kreeg daarna een mooi gekleurde tekening van Mario, getekend door mijn neefje, met de woorden ’Want jij kent hem in het echt.’

Zou ik mijn superhelden in het echt willen leren kennen? Ik zeg meteen ja, als ik denk aan de verlegen Noorse schrijver Karl Ove Knausgard. Een droom om hem ooit te spreken. Maar het gesprek zal waarschijnlijk een grote desillusie worden. Ik zou te verlegen zijn om hem de dingen te vragen die ik het liefst wil weten over het schrijversvak. En hij zal te verlegen zijn om daarop antwoord op te geven. Het is daarom maar goed dat we superhelden op een voetstuk plaatsen en ze daar lekker laten staan. Gelukkig groeit, als wij groeien, ook de held in onszelf. We bouwen zelfvertrouwen op. We hebben een kring supporters om ons heen, die ons aanmoedigt. Mis je zo’n kring in je directe omgeving? Weet dan dat er heel veel mensen achter je staan. Ook al ken je ze niet allemaal persoonlijk. Ik ben er één van. Voor mij ben jij mijn superheld!

Geloof in jezelf, maak er een geweldig weekend van en wil je reageren? Ik hoor heel graag wie jouw superheld is en wat je van dit verhaal vindt.

Met lieve groeten,

Ellen

en vind het ergens nog wel interessant en zelfs charmant, als ik met kromme tenen een interview zie of lees, waarin ze volkomen ‘afgaan.’

Als je volwassen wordt, dan begrijp je dat juist superhelden dingen doen die anderen niet doen. Dat ze er voor kiezen een buitenbeentje te zijn. Kom ik in het echt de Hulk tegen dan zal ik niet gauw gezellig een kopje koffie gaan drinken met zo’n groot, groen geval. Ondanks al mijn overtuigingen dat ik niet discrimineer. Ik laat de kans liggen en mijn neefjes zullen mij niet

en vind het ergens nog wel interessant en zelfs charmant, als ik met kromme tenen een interview zie of lees, waarin ze volkomen ‘afgaan.’

Als je volwassen wordt, dan begrijp je dat juist superhelden dingen doen die anderen niet doen. Dat ze er voor kiezen een buitenbeentje te zijn. Kom ik in het echt de Hulk tegen dan zal ik niet gauw gezellig een kopje koffie gaan drinken met zo’n groot, groen geval. Ondanks al mijn overtuigingen dat ik niet discrimineer. Ik laat de kans liggen en mijn neefjes zullen mij niet

VERHALENACTIE

DIT VERHAAL IS EEN CADEAUTJE. WIL JE OOK GEBRUIK MAKEN VAN DEZE VERHALENACTIE EN IEDERE WEEK EEN VERHAAL ONTVANGEN OM LEKKER HET WEEKEND IN TE GAAN? DAT VOOR MAAR ÉÉN TIENTJE IN HET JAAR? STUUR ME DAN EEN BERICHTJE EN IK STUUR JE DE INFORMATIE OVER DE VERHALENACTIE.

IK BEN AFGESTUDEERD AAN DE SCHRIJVERSACADEMIE, MET ALS SPECIALISATIE ROMANS EN KORTE VERHALEN. OP DIT MOMENT ZIT IK IN DE BIJSTAND, WAAR IK ZO SNEL MOGELIJK UIT WIL. IK WERK HARD EN VRAAG JE HULP.  JE KRIJGT ER IETS BIJZONDERS VOOR TERUG EN DE VOLDOENING DAT JE EEN MEDEMENS HEEL GELUKKIG MAAKT DOOR OP EIGEN KRACHT VERDER TE KUNNEN GAAN!

NAAST VERHALEN SCHRIJVEN VERZORG IK OOK VERTAALWERK, VAN NEDERLANDS NAAR AMERIKAANS-ENGELS V.V. IK HEB TWINTIG JAAR IN DE USA GEWOOND, DUS IK KEN DE GEBRUIKEN, UITDRUKKINGEN EN GEWOONTEN ALS EEN NATIVE.

GRAAG VERZORG IK OOK ARTIKELEN, BLOGS EN VERHALEN.

HELEN VAN SEKSUEEL MISBRUIK, HET TRAUMA VOORBIJ

Geplaatst op door

Kun je helen van seksueel misbruik? Één op de vier vrouwen en één op de zes mannen worden of zijn seksueel misbruikt voor hun zestiende jaar. Niet ergens ver weg in het buitenland, maar hier, in ons eigen Nederland. 

Ivonne Meeuwsen en Agnes van der Graaf hebben samen de organisatie: Hulpverlening na seksueel misbruik

Helen-van-seksueel-misbruik

Hoe is jullie organisatie ontstaan?

Het is een beetje vanzelf gegaan. Ik (Ivonne) heb zelf een achtergrond van seksueel misbruik. Nadat ik werkloos werd vanuit mijn werk bij Jeugdzorg ben ik voor mezelf begonnen. In eerste instantie als online coach en later ook vanuit mijn thuispraktijk. Er hangt nog veel schuld en schaamte rond seksueel misbruik. Het feit dat ik hulpverlener ben, maar ook zelf heb meegemaakt hoe het is om seksueel misbruikt te worden, maakt de drempel wat lager voor mensen om contact met mij op te nemen.

Jij en Agnes

Zij is mijn partner. Wij zijn een hecht team. Agnes kijkt al mijn teksten na, geeft inhoudelijk veel input en verzorgt de lay-out van mijn boeken. Zij is degene die mij gestimuleerd heeft om mijn boek ‘Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij!’ uit te gaan geven. Dit boek had als laatste hoofdstuk een lijst met hulpverleners moeten krijgen. We zijn aan het zoeken gegaan, maar konden weinig mensen vinden die gespecialiseerd zijn in dit onderwerp. We dachten: ‘Daar moeten we wat mee.’ Dat was de aanleiding voor ons om samen ‘Hulpverlening na seksueel misbruik’ op te zetten.

Wat doen jullie met internet?

We hebben een internetsite: hulpverlening na seksueel misbruik, waar therapeuten die werken met slachtoffers van seksueel misbruik zich voor kunnen aanmelden. We hebben met elke therapeut een intakegesprek, zodat we een goede indruk hebben van het werk dat de therapeut doet. Welke therapie je nodig hebt, is voor iedereen anders. Meestal is het voldoende om naar de profielen te kijken op onze site als je een therapeut zoekt. Kom je er niet uit, dan kun je voor een kennismakingsgesprek komen en dan gaan we samen kijken welke therapie, op dit moment, bij jou past. Het is belangrijk voor ons dat onze website heel laagdrempelig is. Er hangt nog zoveel schaamte rond dit onderwerp. Als slachtoffer, wij gebruiken trouwens liever het woord overlever, van seksueel misbruik, heb je geleerd je mond te houden. Je hebt lang met een groot geheim rondgelopen. Dit te doorbreken, kost je heel veel moeite en enorm veel moed.

Wat doen jullie nog meer?

Wij organiseren ongeveer twee keer per jaar een symposium rond een bepaald thema. Dit wordt goed bezocht door hulpverleners. Informatie hierover vind je terug op onze website. Daarnaast schrijf ik (Ivonne) boeken rondom seksueel misbruik en we hebben een uitgeverij.

Kun je helen van seksueel misbruik?

Absoluut. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is. Ik heb zelf tien jaar verschillende therapieën gevolgd. Je moet constant je grootste angsten onder ogen zien. Dat valt niet mee. Sommige mensen kiezen er daarom ook voor om deze weg niet in te gaan. Dat is heel persoonlijk. Ik heb er wel voor gekozen en ik kan zeggen dat het zo de moeite waard is. Gemakkelijk? Nee, ik maak het niet mooier dan het is. Het is vreselijk moeilijk. Maar ik ben nu vrij. Je zult altijd herinneringen blijven houden, maar zoals mijn therapeut het zo mooi aangaf: ‘Je loopt met een zware ketting en bal aan je voeten, zoals in een gevangenis. Pak je de bal op, dan is hij nog net zo zwaar, maar het loopt al wel wat gemakkelijker.’ Helen is het bewust aankijken van je herinneringen, er niet van weglopen. Dan worden het uiteindelijk ‘normale’ herinneringen. Je haalt de zware lading eraf. Mensen zeggen dat je met seksueel misbruik levenslang hebt, maar dat weiger ik. Het leven is geen sprookje, maar een gelukkig, volwaardig bestaan is mogelijk. Ook na seksueel misbruik. 

Hoe is het voor partners van mensen die seksueel misbruikt zijn?

Wat doen jullie met internet?

We hebben een internetsite: hulpverlening na seksueel misbruik, waar therapeuten die werken met slachtoffers van seksueel misbruik zich voor kunnen aanmelden. We hebben met elke therapeut een intakegesprek, zodat we een goede indruk hebben van het werk dat de therapeut doet. Welke therapie je nodig hebt, is voor iedereen anders. Meestal is het voldoende om naar de profielen te kijken op onze site als je een therapeut zoekt. Kom je er niet uit, dan kun je voor een kennismakingsgesprek komen en dan gaan we samen kijken welke therapie, op dit moment, bij jou past. Het is belangrijk voor ons dat onze website heel laagdrempelig is. Er hangt nog zoveel schaamte rond dit onderwerp. Als slachtoffer, wij gebruiken trouwens liever het woord overlever, van seksueel misbruik, heb je geleerd je mond te houden. Je hebt lang met een groot geheim rondgelopen. Dit te doorbreken, kost je heel veel moeite en enorm veel moed.

Wat doen jullie nog meer?

Wij organiseren ongeveer twee keer per jaar een symposium rond een bepaald thema. Dit wordt goed bezocht door hulpverleners. Informatie hierover vind je terug op onze website. Daarnaast schrijf ik (Ivonne) boeken rondom seksueel misbruik en we hebben een uitgeverij.

Al vrijwel aan het begin van mijn coachingspraktijk had ik veel aanmeldingen van juist de partners van mensen die seksueel misbruikt zijn. Ga er maar aan staan: je wordt verliefd en je partner zegt dat zij/hij seksueel misbruikt is, of je komt er na jaren pas achter. Het heeft invloed op alle facetten van je relatie. Ik heb daarom ook het boek:’Partners in beeld. Seksueel misbruik raakt het hart van de relatie’ geschreven en gepubliceerd. Een boek vol handvatten en herkenbare verhalen van en voor partners.

#Metoo, een bevrijding of een belasting?

Allebei. En meer. Het is natuurlijk ontzettend fijn dat een groot deel ontkenning weg is. Het wordt bespreekbaar gemaakt. In ieder geval wordt erkend dat seksueel misbruik bestaat. Voor mensen die midden in een helingsproces zitten, kan het ook een last zijn. Het proces kan in een stroomversnelling raken, waar ze nog niet altijd aan toe zijn. Ineens kunnen ze er niet meer omheen. Het is elke dag op de televisie, in elke krant die je openslaat en op alle social media. Ga je naar buiten met je verhaal dan zullen er consequenties zijn. Een familie kan uit elkaar vallen. Mensen kunnen je kwetsen door te reageren met: ‘Ben je daar nu nog niet overheen?’, ‘Ik geloof je niet’ of ‘Je zal wel aanleiding gegeven hebben.’ Juist dit soort reacties kunnen heel traumatisch zijn.

Waar ligt de grens?

Dat is voor iedereen anders. Ben je er niet zeker van of de ander het prettig vindt als jij, bijvoorbeeld, je arm om hem/haar legt, vraag het. In principe is iedere aanraking, zonder toestemming van de ander, grensoverschrijdend. Wat is er mis met onze communicatie? Waarom wordt er niet veel meer over gesproken? Gevraagd? Dat taboe mag doorbroken worden. Wij zijn in Nederland erg progressief wat betreft seks. We komen het in tijdschriften tegen, op tv, in reclames, maar een gewone vraag stellen aan een ander is raar. Dat zijn we niet gewend. Daar willen we niet over praten. ‘Waarom fluit je naar me?’ ‘Ik vind je aantrekkelijk.’ ‘Dat is aardig van je, maar ik heb liever dat je me dat zegt in plaats van te fluiten alsof ik een hond ben. Ik voel me daar niet prettig bij.’ ‘Okee.’  We maken ons er allen schuldig aan. We zijn bang open te zijn naar de ander.  Het zal dus nog wel een tijdje duren, voordat we zo ver zijn in onze ‘communicatie-evolutie’.

Wat betekent voor jullie #ikluister?

Ja, dat is ons antwoord op de #metoo-beweging, om het zo even te noemen. Luisteren is zo belangrijk. Dan kom je meer te weten over de persoon achter #metoo. Daar maken we onvoldoende gebruik van. We blijven hangen in het slachtofferverhaal. Je kunt zeggen dat ook jij het hebt meegemaakt. En dan …? Als het blijft bij: ‘Och wat erg voor je, jij ook al?’, dan schiet #metoo zijn doel voorbij. Wij zeggen: #ikluister. Jij mag je verhaal kwijt. Ik ben er voor je.

Mocht de inhoud van dit interview iets hebben getriggerd, of iets hebben losgemaakt en wil je er met iemand over praten? Neem dan alsjeblieft contact op met een hulpverlener, met Ivonne of Agnes via hun site: hulpverlening na seksueel misbruik.

Volgende week vervolg

Volgende week vertellen Ivonne en Agnes alles over een heus ‘Hel(d)en van seksueel misbruik’ Gala waar ze mee bezig zijn.

Boekenlijst

Ivonne heeft  inmiddels vijf boeken geschreven, de zesde is in de maak.

Boekenlijst:

  1. Helen van seksueel misbruik. Het trauma voorbij
  2. Partners in beeld. Seksueel misbruik raakt het hart van de relatie.
  3. Hulpverlening na seksueel misbruik. Wegwijzer in traumaland.
  4. Jeugdzorg en seksueel misbruik. Gemengde leefgroepen, ja of nee?
  5. Zwangerschap na seksueel misbruik.

inbrekers

Geplaatst op door

De inbreker rijdt naar de volgende klus. Het is 5 over 2 in de vroege ochtend en doodstil op straat. Het fietspad langs de Arnhemsebovenweg is donker. Hij heeft expres de lichten van zijn fiets uitgedaan, zodat hij geen aandacht trekt.
Bij iedere rechtertrap geeft z’n fiets een luide piep. Daar moet hij wat aan doen.
Niet dat er ook maar iemand richting Driebergen fietst.
Niet op dit uur.

Er kraakt van alles naast hem in het bos, maar dat deert hem niet. Het is vast een muis, een vogel, de wind door de bomen. Hij is alert op geluiden die hij niet kent. Zoals dat vreemde aanhoudende lage geronk in de verte. Alsof er constant een motor staat te draaien.
Langzaam fietst hij door. Die stomme trapper!
Het geronk wordt sterker. Wat is dat toch?

Plotseling doemt er een groot bord op langs de kant van de weg. De felverlichte letters geven hem de volgende boodschap:

LET OP: IN DEZE BUURT CONTROLEERT DE POLITIE OP WONINGINBRAAK.

Dat zal wel even lekker wezen. Een withete woede maakt zich van hem meester.
Zijn ze nou helemaal gek geworden? Net nu hij zin had om juist in deze buurt z’n slag te slaan. Dat betekent dat hij nu gedwongen wordt een andere plek te zoeken, want ze kunnen tenslotte niet op twee plaatsen tegelijk zijn.
En weten ze wel wat dat voor de hardwerkende inbreker inhoudt?  Nu met dat zooitje op de Hoofdstraat moet hij dus een heel roteind omfietsen om aan de andere kant van het dorp te komen.

Dachten ze nou echt dat hij al die moeite zou gaan doen?
Dan hebben ze toch mooi de verkeerde gedachten over de inbreker van tegenwoordig! Er zit niets anders op dan terug naar huis te gaan en te wachten tot dat stomme bord verdwenen is.

Zolang het er nog staat kunnen de inwoners dus lekker slapen. De inbrekers zijn tenslotte gewaarschuwd. U bent veilig.
Of ben ik nu wat naïef?

 

4 mei- dodenherdenking

Geplaatst op door

Wel of niet herdenken op 4 mei?

De laatste week zie ik geregeld berichtjes langskomen op Facebook over de herdenking op 4 mei. Of ik ook 2 minuten de tijd heb om stil te staan bij de slachtoffers die omgekomen zijn tijdens een oorlog. Wij zeggen vaak “de” oorlog, maar tegenwoordig gaat het om alle slachtoffers. Uit alle oorlogen dus.

Oorlog herdenken

Mis ik wat, maar doen we dit niet al vele jaren op 4 mei? Ik hoef er daarom niet eens over na te denken. Natuurlijk doe ik daaraan mee.
Misschien komt het omdat ik van kinds af aan gewend ben dat we op 4 mei precies om 20.00 uur ons mond moesten houden. Mijn ouders hebben beiden de oorlog meegemaakt. Ze waren nog jong, maar waren zich wel bewust van wat er gebeurde.

Respect

Mijn zusje en ik zijn vrij opgevoed maar er waren sommige regels waar we ons aan moesten houden. Eén daarvan was respect hebben voor anderen. Respect hebben voor al die jonge mensen die voor onze vrijheid zo vroeg gestorven zijn.
Naar mijn mening is er niets mis met 2 minuten je waffel te houden om daar bij stil te staan.

Spelenderwijs leren

Mijn 2 jongste neefjes liggen op de grond te spelen met hun playmobil. Alle dieren zijn uit de doos gehaald en oma heeft een laagje water in het bijbehorende zwembadje gedaan, zodat de pinguïns en zeehonden kunnen zwemmen. Vissen en een ijsbeer liggen ook al in het water. De jongste plonkt daar een schaap tussen.
Nu zit de oudste sinds kort op de kleuterschool en weet sinds die tijd precies wat wel en wat niet hoort. Hij weet dus nu ook absoluut zeker dat een schaap NIET in het water hoort. Het beest wordt krachtig het water uitgesmeten onder luid protest van zijn jongere broer.
De jongens hebben een groot voordeel: ze hebben een heel verstandige moeder, die weet dat ruzies erbij horen maar er snel tussen komt als het schaap gebruikt dreigt te worden om elkaar de hersens mee in te slaan. Eerst moeten ze sorry tegen elkaar zeggen, wat prompt gebeurt en na een knuffel wordt er een oplossing gevonden.
In dit geval blijkt het een snikhete dag te zijn in playmobil land waardoor zelfs schaapjes het ook wel eens lekker vinden om af te koelen in het water. Hier kunnen beide broers mee leven en een paar seconden later liggen ze samen te schateren van het lachen.

Oorlog is een spelletje

Nu zat ik zo eens te denken:
Die leiders die bij ieder meningsverschil gelijk maar een oorlog beginnen en een halve landsbevolking laten neerschieten, hebben die dan geen moeder?
Ellen, een oorlog is niet te vergelijken met een ruzietje. Daar liggen veel gecompliceerdere redenen achter.

Echt??
Nee even heel serieus: Werkelijk waar??

Want het lijkt mij toch dat iedere oorlog begint met onbegrip.
En geen respect voor de ander.
Kan iemand mij uitleggen waarom 2 jochies van onder de 5 jaar sorry tegen elkaar kunnen leren zeggen, om daarna tot een oplossing te komen en schaterend verder te spelen en de zogeheten volwassenen dit na eeuwen elkaar afmaken nog niet kunnen leren? Dat ze na alle voorbeelden in de geschiedenis  toch nog blijven volhouden dat als je maar genoeg mensen doodt dit uiteindelijk de enige manier is om de ander je wil op te leggen? Hoeveel doden nog? Hoeveel doden zijn genoeg?

Oorlog is een dom spelletje

Die twee broertjes hebben heel gauw door dat samen spelen en lachen zoveel leuker is dan ruziemaken. Nou zeg ik als trotse tante dat het ( alledrie, de oudste doet even niet mee in dit verhaal maar is minstens net zo belangrijk) hele slimme jongens zijn. Maar als je de leiding hebt over een land en de bevolking, ben je niet per definitie een domme jongen, toch? Zou er dan toch nog hoop zijn? Of is dit nu dom van mij?

Geloven in vrijheid

Morgen om 20.00 uur ben ik 2 minuten stil.
Omdat ik geloof in vrijheid.
Omdat ik hoop en bid dat we eindelijk gaan beseffen dat oorlog geen oplossingen biedt.

Ik wens iedereen op deze aarde Bevrijdingsdag op 5 mei.

 

 

Op een klein stationnetje

Geplaatst op door

Koude perrons

Het is koud en het tocht.
Zoals op ieder treinstation in Nederland.
Ik ben geneigd naar binnen te gaan, maar daar staan de deuren tegenover elkaar open en tocht het nog meer.

Wachten

Ik heb net mijn aansluiting gemist en moet een half uur wachten. Dan maar de tijd verdrijven met het leukste wat er is: mensen kijken…
Aan de overkant lopen twee jochies vlak langs het spoor. Als er een sneltrein aankomt worden ze meegesleurd. Het zweet staat in m’n handen als ik er aan denk, maar gelukkig heeft moeder het in de gaten en trekt ze met een ruk terug naar veiliger gebied. Onder luid gebrul trouwens, maar al snel hebben ze een ander spelletje ontdekt en is het protest gauw vergeten.

Niet mee bemoeien

Een keurige zakenman van in de dertig rent het perron op. Hij zwaait met zijn aktetas naar de conducteur om aan te geven dat hij persé met deze trein mee wil. Hij kan even niets roepen want er steekt een stokje van een lolly uit zijn mond recht naar voren.
Voordat ik het in de gaten heb roep ik bezorgd: “In je wang!”
De meneer kijkt me even stomverbaasd aan en stikt dan bijna alsnog in zijn lolly van de lach.
Een klein wonder dat hij zijn trein nog haalt.

Schaamte

Ik voel me rood worden, want ik zeg soms dingen die ik alleen maar hoor te denken. Ik zie tot mijn schrik dat mijn omstanders ook de grootste lol hebben.
Gelukkig, daar is mijn trein.
Ik heb gelukkig alle ruimte en ga eens lekker achterover zitten om bij te komen.

Plaatsvervangende schaamte

Veel rust is me niet gegund. Mijn enige medepassagier begint een telefoongesprek over zeer intieme dingen. Zou zij niet weten dat ik verderop alles mee kan luisteren? Of ik wil of niet? Ik kuch bescheiden. Dat helpt niets want het gesprek gaat gewoon verder.
Ik ben niet preuts maar ben ik geïnteresseerd waar en hoe haar vriendje haar heeft aangeraakt vannacht? Nou nee, niet echt.
Ik ben te lui om op te staan en een ander plekje te gaan zoeken en hoop dat het telefoongesprek gauw afgelopen is.

Niet mee bemoeien

Helaas. Het duurt de gehele treinrit.
Voordat ik uitstap wil ik de passagiers waarschuwen die met een boek in de hand plaatsnemen in de buurt van de telefoniste.

Ik hou maar wijselijk mijn mond.

Creatief tuinieren

Geplaatst op door

Creativiteit

Dit volgende is geschreven uit dankbaarheid en met respect voor een ieder die zijn/haar creativiteit niet onder stoelen of banken steekt.
Ik zeg: Ga ervoor!

Relaxen na een dag hard werken

Hoe heerlijk is het als je de hele dag op je werk hebt gezeten even na afloop in de buitenlucht te zijn. Ik reed dan ook graag op mijn fiets terug naar huis en nam vaak een omweggetje via een statige villawijk. De tuinen lagen er, zoals altijd prachtig bij. De oude villa’s en herenhuizen bereikbaar via mooie paden tussen het groen.

Creatief tuinieren

Op de hoek van de brede laan staat de heer des huizes, een keurige meneer van middelbare leeftijd, op een wiebelig trapje wat onhandig met een heggenschaar naar zijn heg te zwaaien. Hij kwam vast ook net uit z’n werk want het colbert en de stropdas waren nog aan en om. Graag had ik het tafereel wat nader bekeken maar ik was, zoals gezegd, op de fiets en vond het zelfs voor mij vrij genant af te stappen en er eens lekker voor te gaan zitten.

Leuke verrassing

De volgende avond reed ik nietsvermoedend dezelfde straat in en kon een uitroep van pure vreugde niet onderdrukken. Want wat stond daar in volle glorie op de hoek van de heg?
Een kip.
Meneer had een heuse kip geknipt.
En niet zomaar een kip. Nee, dit was er eentje met een enorme staart van een kleine 2 meter lang waarvan het puntje fier de lucht in stak. Om het beest niet om te laten kukelen was er aan de andere kant een snavel geknipt die minstens net zo lang was als zijn staart. Het lijfje was daarentegen wat karig uitgevallen. Blijkbaar was de heg niet breed genoeg om voldoende groen over te houden voor z’n middenstuk. Ook de poten moesten we gedeeltelijk missen. Die bleken te moeilijk want zitten tot heden verborgen onder het groen van de heg eronder. Wel staken er nog wat takjes uit z’n kop, dus het kan zijn dat onze kip eerst een haan was.

Bedankt aardige, creatieve meneer

Hoe vaak heb ik niet gedacht een briefje bij hem in de brievenbus te gooien met een bedankje voor het plezier wat ik al aan zijn kip heb beleefd.
Ik was bang dat hij dit als sarcasme zou ervaren.
Alles behalve dat! Want iedere keer als ik de straat in kwam keek ik al reikhalzend uit naar mijn kip. Zodra hij in het zicht kwam kreeg ik een plezierige kriebel in m’n buik, gingen mijn ogen glimmen en zat er een brede lach om mijn mond zeker totdat ik thuis was.

Het is misschien uit trots, misschien uit humor, dat de kip jarenlang keurig bijgehouden wordt in zijn originele staat.
Wat de reden ook is, het is toch fantastisch als mensen zoals ik hier zoveel plezier aan mogen beleven. En daar mag die meneer trots op zijn.

 

 

 

 

 

Angst voor morgen

Geplaatst op door

Angst voor morgen

Kent u dat? Het zorgen voor morgen?
Dan heb ik het niet over een spaarpotje om straks die mooie bank te kunnen kopen.
Of het verzorgen van een gebroken teen, zodat je er straks weer goed op kunt lopen.
Ik heb het over dingen die nog niet gebeurd zijn. Die in aller waarschijnlijkheid ook nooit zullen ( of zelfs kunnen) gebeuren. Maar waar ik nu van wakker lig.

Leven in het nu

Ik ben niet alleen.
De mindfulness trainingen schieten de grond uit.
Mens, leef in het NU!

Trainen tegen angst

Ik ben bijna verlegen te zeggen hoeveel boeken ik heb gelezen over dit onderwerp. Hoeveel trainingen en therapieën ik heb gevolgd. Lang voordat mindfulness hip werd.
Ik heb van de meest beroemde, wijze mensen les gehad.
Waarom lukt het mij dan niet?????

Helpvolle omgeving

Iedereen probeert te helpen:
Je moet niet zo bang zijn.
Stress is niet goed voor je.
Je moet in het heden leven
Je moet niet zo denken

Theoretisch kan ik er zelf boeken over schrijven. Ik weet precies hoe het wel en hoe het niet moet. Wat wel zal werken en wat niet.
Ben ik dan echt zo dom dat het bij mij maar niet wil lukken. Ik wil zo graag.

Coach als vriendin

Ik heb haar wellicht eerder voorgesteld, maar misschien mag ik haar nogmaals noemen. Mijn vriendin is ook een hele goede coach. Daarbij kent ze me door en door.
Voor het eerst in 50 jaar kwamen we bij de kern. Dit wil ik zo graag met u delen, want het was voor mij een heel ander inzicht. Misschien heeft u er ook wat aan. Met toestemming van Ivonne:

Angst voor iets wat er niet is, is er niet, toch?

Reden dat ik soms bibberend in een hoekje zit bang te zijn voor wat er eventueel zou kunnen gaan gebeuren, is omdat ik een creativiteit heb die zeer ontwikkeld is.
Mijn fantasie is zo echt dat het werkelijkheid lijkt. Het gaat zo ver en is zo precies uitgedacht dat situaties die voor anderen als onwerkelijk aanvoelen en met een lach afgedaan worden voor mij vaak heel normaal lijken.
Ik heb immers al zoveel andere draken verslagen.

Bingo

Bingo!
Mijn vriendin spoort me aan:
Wat gebeurt er dan?
We krijgen ruzie.
Hoe ziet die ruzie eruit?
Schreeuwen,schoppen, slaan en dan roddelen over elkaar.
Wat wordt er gezegd, tegen wie, hoe reageren zij?
Ik zal niet het hele proces doorlopen maar ik wil graag aangeven dat dit niet zomaar na een paar minuten afgelopen is.
Oh nee.

Fantasie gaat ver

De meest uiteenlopende scenarios komen voorbij.
Waar anderen om ons heen met open mond zitten te luisteren ga ik door. Ik kan het namelijk altijd nog groter maken. Nog enger. Nog sterker. Nog erger.

Aanmoediging

Mijn vriendin gaat zelfs verder dan aanmoedigen, ze gaat mij prijzen:
Wat heb jij een enorme fantasie! Wat een geweldige creativiteit!
Wat heerlijk om jou zo bezig te zien en deel te mogen zijn van die creaties…
Mijn angst slaat om in trots.
Tsja, eigenlijk  best wel knap van mij dat ik zo kan denken.

Talent

Voor het eerst zie ik wat er gebeurt in mijn hoofd. Ik mag dit omarmen en het ervaren als een waardevol talent in plaats van een negatieve blokkade die me altijd maar in de weg zit.
In plaats van een bangerik ben ik eigenlijk een hele stoere meid.
Wat een avonturen heb ik al beleefd. Alleen in mijn hoofd. Wat een rijkdom.

Angst slaat om als je beseft dat je er creatief mee om mag gaan..
Dat je angst mag vastpakken en zeggen: wat zullen we nu eens samen verzinnen.
Welk avontuur gaan we nu samen aan.

Ervaringen delen

Zoals altijd nodig ik u van harte uit om uw ervaringen te delen.
Ik ben erg benieuwd of er ideeën zijn en wat u van bovenstaande vindt.

Met dank aan Ivonne Meeuwsen

 

 

 

 

 

Moestuinpotjes

Geplaatst op door

Moestuinpotjes

“Mevrouw, heeft u nog moestuinpotjes?”
“Nee sorry jongens, ik spaar ze zelf.”
“Ja, leuk he?”, zegt de mevrouw achter mij in de rij, “voor de kleinkinderen.”
Ik knik instemmend en stop ze stiekem diep in mijn tas weg.
Om iedere week zo snel mogelijk langs de dranghekken te rennen zonder die bedelende snoetjes aan te hoeven kijken. Een klein gevoel van jaloezie onderdrukkend.

Acties

Ik ben gek op acties en deed tot voor kort bijna met alles mee. Nu ben ik wat voorzichtiger geworden, maar voor sommige acties blijf ik te beïnvloeden.
Zoals de moestuinpotjes.
De eerste week moest ik mijn voorraad Unox soep aanvullen, want zeg eerlijk, je kunt niet genoeg soep in huis hebben. Voor als er onverwacht iemand mee wil eten.
Dat je er gratis een kweekbakje bijkreeg was bijzaak. Natuurlijk.
Bij het kweekbakje zit een handige kaart met instructies.

Groene vingers

Het is alom bekend dat mijn vingers vaak alle kleuren van de regenboog zien. Vooral de kleur blauw van inkt komt zeer regelmatig voor. De kleur groen hebben ze helaas nooit gehad. Hoe ik ook probeerde. Iedereen schudt meewarig het hoofd als ik weer met bloem of plant thuis kom.
Maar ik zeg u, dit keer gaat het lukken!

Moestuinpotjes sparen

Iedere week zit ik thuis al te rekenen wat de boodschappen me ongeveer gaan kosten, want stel je voor dat het net op een paar dubbeltjes onder de 15 euro of een meervoud daarvan uitkomt. Dan loop ik toch mooi een extra moestuinpotje mis.
Familieleden en enkele vrienden weten mijn “geheim” en sparen trouw mee.

Liefde voor spinazie en wortels

Na ieder tripje van de supermarkt wordt thuis de buit op het aanrecht uitgestald.
Slamix, daar heb ik er al 4 van, maar ik ben gek op sla dus dat is niet erg.
YES Worteltjes! Er wordt een vreugdedans in de keuken uitgevoerd.
Ik ben als een kind op kerstochtend. Zodra ik mijn ogen open doe spring ik m’n bed uit om naar m’n kweekbakjes te rennen. Zie ik al groen??

Moestuin

Trouw kijk ik iedere vrijdag naar het instructiefilmpje op het internet.
Daar lopen mensen die er heel veel verstand van hebben door megagrote moestuinen om al hun mooie kruiden en groenten te laten zien.
Ik kijk naar mijn sprietjes.
Ik hoor de mevrouw in het filmpje zeggen dat het vooral een zaak van geduld is.
Okeeeee, niet mijn sterkste kant.

Moesbalkon?

Ik geef de moed niet op.
Nu we een aantal weken verder zijn kan ik trots toegeven dat ik inmiddels mooie radijs-, sla- en wortelplanten heb verpot. Straks zijn ze sterk genoeg om naar buiten te gaan. Dan zullen jullie nog wel eens zien dat ik mijn piepkleine balkonnetje kan omtoveren in een heus moesbalkon.

Volgende actie

Wanneer komt de volgende actie????

 

De scharrelmens

Geplaatst op door

Vriendinnen

Wat een voorrecht een aantal beste vriendinnen te hebben.
Mijn zus is tevens mijn beste vriendin, dan heb ik een beste vriendin die ik ken vanaf de kleuterschool. We kennen elkaar door en door en belangrijk en zeer bijzonder, we hebben echt nog nooit ruzie gehad. Zelfs niet als kinderen. Oud-collega’s waar ik lief en leed mee heb gedeeld tijdens werkuren en die nu nog als vriendinnen in mijn leven zijn.
En dan heb ik een paar vriendinnen (vrienden) die ik vanaf de eerste ontmoeting “kende.” Ken je dat? Die mensen kom je tegen, je kijkt elkaar aan en er is direct herkenning. Een soort van verliefdheid in een pure vorm. Je “valt” voor elkaar. Niet fysiek perse, maar je kijkt bij elkaar naar binnen en wat je ziet bevalt je.

Hokjes denken

Bovenstaande is om aan te geven hoe ik mijn 2 vriendinnen heb ontmoet waar ik gisteren een heerlijke dag mee doorgebracht heb. Het is zeker niet de bedoeling zelfs mijn vriendinnen in “hokjes te stoppen.”
Want toen ik in de trein onderweg was en wat uit het raampje staarde, keek ik naar binnen bij vele kantoorgebouwen langs het spoor. Grote, felverlichte zalen, waar tientallen mensen in hokjes naar een beeldscherm zaten te turen. Pauzes waren voorbij, niemand liep heen en weer. Iedereen zat achter een bureau, omringd door wandjes, waardoor er allemaal hokjes ontstonden.

Claustrofobie

Een beklemmend gevoel kwam over me. Ik kreeg haast geen adem. Plaatsvervangende claustrofobie. Heel heftig en heel onverwacht. Ik hoefde gelukkig nog net niet in een zakje te blazen, maar moest wel heel bewust ademhalen om rustig te worden.

Scharrelmens

Later bespreek ik dit waarop mijn vriendin me liefdevol aankijkt en zegt:
“Dat komt omdat jij een scharrelmens bent.”

Kuddedieren

Allereerst grote hilariteit, maar zij is niet voor niets de beste coach in Nederland, dus er school zeker ook iets van waarheid in. Hoeveel waarheid kwam ik achter na een heerlijk diepe discussie. De conclusie hiervan wil ik graag met u delen:
Wij mensen zijn allen kuddedieren. Daar is niets mis mee. Integendeel. Het is heel natuurlijk. Wij leven het prettigst lekker dicht bij elkaar, liefst met partner en kinderen. Wij hebben een sociaal leven en houden van regelmaat en een veilige, vertrouwde omgeving. Dit laatste geldt zeker ook op de werkvloer. Een dagelijks ritme, vertrouwde collega’s en werkomgeving, niet veel ups-en downs want dat brengt stress met zich mee. ’s Avonds na het eten en de afwas met een kopje koffie voor de buis, misschien later op de avond nog een borreltje en dan naar bed. In het weekend doen we leuke dingen want daar is het weekend voor. Uit onderzoeken blijkt dat dit een heel tevreden mens oplevert. Wij kunnen blijkbaar niet zonder regelmaat.
De meeste mensen zijn daar dan ook hun hele leven heel gelukkig mee en nogmaals daar is helemaal niets mis mee.

Vertrouwen

Een enkeling zegt op een goede dag: Nu wil ik het anders. Met de nadruk op NU.
Ik ken een waargebeurd verhaal van een leraar die voor zijn klas stond. Hij zat midden in zijn verhaal, kijkt naar buiten, legt zijn krijtje neer en zegt tegen zijn leerlingen: “Sorry mensen, vanaf nu zullen jullie het zonder mij moeten doen want ik heb een afspraak met de lente.” Hij stapt naar buiten en is niet meer terug gekeerd. Zonder ook maar enig idee wat hij met de rest van zijn leven zou gaan doen, zonder enig idee waar hij zijn huur van moest betalen aan het eind van de maand. Maar vooral zonder enige twijfel. Het enige wat hij op dat moment wist was dat hij nooit, maar dan ook nooit meer voor de klas wilde staan.
Hoe zou zijn omgeving hebben gereageerd? Zou zijn vrouw het leuk gevonden hebben? Wat zouden zijn vrienden hebben gezegd? Ik kan me er wel een voorstelling van maken….Maar hij had het vertrouwen dat,  omdat hij DAAR niet gelukkig was of ooit zou worden, er wat anders zou volgen. En dat gebeurde ook. Natuurlijk. Zo werkt dat.

Een scharrelmens.

Vrije uitloop mens

Een volgende stap is de vrije uitloop mens. Die gaat letterlijk nog een stapje verder. Die heeft zijn nestje al bij elkaar gescharreld. Die durft nu wat meer risico’s te nemen, zijn grenzen te verleggen. Sommige vrije uitloopmensen beginnen als scharrelmensen al aan deze stap. Die zijn avontuurlijk en vinden hun nestje half afgemaakt al goed genoeg om die extra stap te maken. Sommige scharrelmensen zijn wat voorzichtiger. Houden nog wat vast aan die oude gewoonten van valse veiligheid.

Wilde mens

Dan heb je als laatste stap de wilde mens. Die trekt zich van niets en niemand wat aan. Die maakt al zijn eigen regels. Ook hier is niets op tegen als je daarbij niemand kwetst of pijn doet. Persoonlijk hoef ik niet zo nodig een wilde mens te zijn. Ieder zo z’n ding.

Vrijheid

Ik ben op dit moment blij met mijn status als scharrelmens.
Nee, het is niet altijd makkelijk. Gaat het volgende opdrachtje door en levert het wat op? Dat klusje voor misschien 2 euro, daar misschien 5 euro. Nee, ik overdrijf niet. Ik klaag ook niet. Dat is scharrelen. Bij elkaar graaien, euro bij euro, om een nestje te bouwen.
Waarom? Omdat ik in mijn leven nog niet zo gelukkig ben geweest als op dit moment.
Omdat ik vrij kan ademen. Omdat dat gevoel van vrijheid niet in geld uit te drukken is.

PS- Bedankt alle lieve vriend(en)innen voor jullie vertrouwen en Ivonne en Agnes omdat jullie mijn staf van steun willen zijn.