De inbreker rijdt naar de volgende klus. Het is 5 over 2 in de vroege ochtend en doodstil op straat. Het fietspad langs de Arnhemsebovenweg is donker. Hij heeft expres de lichten van zijn fiets uitgedaan, zodat hij geen aandacht trekt.
Bij iedere rechtertrap geeft z’n fiets een luide piep. Daar moet hij wat aan doen.
Niet dat er ook maar iemand richting Driebergen fietst.
Niet op dit uur.

Er kraakt van alles naast hem in het bos, maar dat deert hem niet. Het is vast een muis, een vogel, de wind door de bomen. Hij is alert op geluiden die hij niet kent. Zoals dat vreemde aanhoudende lage geronk in de verte. Alsof er constant een motor staat te draaien.
Langzaam fietst hij door. Die stomme trapper!
Het geronk wordt sterker. Wat is dat toch?

Plotseling doemt er een groot bord op langs de kant van de weg. De felverlichte letters geven hem de volgende boodschap:

LET OP: IN DEZE BUURT CONTROLEERT DE POLITIE OP WONINGINBRAAK.

Dat zal wel even lekker wezen. Een withete woede maakt zich van hem meester.
Zijn ze nou helemaal gek geworden? Net nu hij zin had om juist in deze buurt z’n slag te slaan. Dat betekent dat hij nu gedwongen wordt een andere plek te zoeken, want ze kunnen tenslotte niet op twee plaatsen tegelijk zijn.
En weten ze wel wat dat voor de hardwerkende inbreker inhoudt?  Nu met dat zooitje op de Hoofdstraat moet hij dus een heel roteind omfietsen om aan de andere kant van het dorp te komen.

Dachten ze nou echt dat hij al die moeite zou gaan doen?
Dan hebben ze toch mooi de verkeerde gedachten over de inbreker van tegenwoordig! Er zit niets anders op dan terug naar huis te gaan en te wachten tot dat stomme bord verdwenen is.

Zolang het er nog staat kunnen de inwoners dus lekker slapen. De inbrekers zijn tenslotte gewaarschuwd. U bent veilig.
Of ben ik nu wat naïef?

Wel of niet herdenken op 4 mei?

De laatste week zie ik geregeld berichtjes langskomen op Facebook over de herdenking op 4 mei. Of ik ook 2 minuten de tijd heb om stil te staan bij de slachtoffers die omgekomen zijn tijdens een oorlog. Wij zeggen vaak “de” oorlog, maar tegenwoordig gaat het om alle slachtoffers. Uit alle oorlogen dus.

Oorlog herdenken

Mis ik wat, maar doen we dit niet al vele jaren op 4 mei? Ik hoef er daarom niet eens over na te denken. Natuurlijk doe ik daaraan mee.
Misschien komt het omdat ik van kinds af aan gewend ben dat we op 4 mei precies om 20.00 uur ons mond moesten houden. Mijn ouders hebben beiden de oorlog meegemaakt. Ze waren nog jong, maar waren zich wel bewust van wat er gebeurde.

Respect

Mijn zusje en ik zijn vrij opgevoed maar er waren sommige regels waar we ons aan moesten houden. Eén daarvan was respect hebben voor anderen. Respect hebben voor al die jonge mensen die voor onze vrijheid zo vroeg gestorven zijn.
Naar mijn mening is er niets mis met 2 minuten je waffel te houden om daar bij stil te staan.

Spelenderwijs leren

Mijn 2 jongste neefjes liggen op de grond te spelen met hun playmobil. Alle dieren zijn uit de doos gehaald en oma heeft een laagje water in het bijbehorende zwembadje gedaan, zodat de pinguïns en zeehonden kunnen zwemmen. Vissen en een ijsbeer liggen ook al in het water. De jongste plonkt daar een schaap tussen.
Nu zit de oudste sinds kort op de kleuterschool en weet sinds die tijd precies wat wel en wat niet hoort. Hij weet dus nu ook absoluut zeker dat een schaap NIET in het water hoort. Het beest wordt krachtig het water uitgesmeten onder luid protest van zijn jongere broer.
De jongens hebben een groot voordeel: ze hebben een heel verstandige moeder, die weet dat ruzies erbij horen maar er snel tussen komt als het schaap gebruikt dreigt te worden om elkaar de hersens mee in te slaan. Eerst moeten ze sorry tegen elkaar zeggen, wat prompt gebeurt en na een knuffel wordt er een oplossing gevonden.
In dit geval blijkt het een snikhete dag te zijn in playmobil land waardoor zelfs schaapjes het ook wel eens lekker vinden om af te koelen in het water. Hier kunnen beide broers mee leven en een paar seconden later liggen ze samen te schateren van het lachen.

Oorlog is een spelletje

Nu zat ik zo eens te denken:
Die leiders die bij ieder meningsverschil gelijk maar een oorlog beginnen en een halve landsbevolking laten neerschieten, hebben die dan geen moeder?
Ellen, een oorlog is niet te vergelijken met een ruzietje. Daar liggen veel gecompliceerdere redenen achter.

Echt??
Nee even heel serieus: Werkelijk waar??

Want het lijkt mij toch dat iedere oorlog begint met onbegrip.
En geen respect voor de ander.
Kan iemand mij uitleggen waarom 2 jochies van onder de 5 jaar sorry tegen elkaar kunnen leren zeggen, om daarna tot een oplossing te komen en schaterend verder te spelen en de zogeheten volwassenen dit na eeuwen elkaar afmaken nog niet kunnen leren? Dat ze na alle voorbeelden in de geschiedenis  toch nog blijven volhouden dat als je maar genoeg mensen doodt dit uiteindelijk de enige manier is om de ander je wil op te leggen? Hoeveel doden nog? Hoeveel doden zijn genoeg?

Oorlog is een dom spelletje

Die twee broertjes hebben heel gauw door dat samen spelen en lachen zoveel leuker is dan ruziemaken. Nou zeg ik als trotse tante dat het ( alledrie, de oudste doet even niet mee in dit verhaal maar is minstens net zo belangrijk) hele slimme jongens zijn. Maar als je de leiding hebt over een land en de bevolking, ben je niet per definitie een domme jongen, toch? Zou er dan toch nog hoop zijn? Of is dit nu dom van mij?

Geloven in vrijheid

Morgen om 20.00 uur ben ik 2 minuten stil.
Omdat ik geloof in vrijheid.
Omdat ik hoop en bid dat we eindelijk gaan beseffen dat oorlog geen oplossingen biedt.

Ik wens iedereen op deze aarde Bevrijdingsdag op 5 mei.